สิ้นสุดสถานะพนักงาน ไม่สิ้นสุดอิสรภาพ !

จำนวนผู้เข้าชม

สถานะความเป็นคนงานในโรงงานอุตสาหกรรมข่าว สิ้นสุดไปแล้วนานปี แต่อิสรภาพที่จะโบยบิน เช่น นกเสรี ไม่อาจสิ้นสุด นี่อาจเป็นเรื่องแปลกประหลาดเรื่องหนึ่งในโลก ที่คนงานในตำแหน่งบรรณาธิการ ผู้พิมพ์ ผู้โฆษณา ยังคงผูกพันเป็นส่วนตัวไปตลอดชีวิต แม้จะไม่ได้เป็นคนงานมีเงินเดือนอีกต่อไป

           

เมื่อมีความไม่สุจริตเกิดขึ้นในองค์กรที่พยายามแสดงราคา ความเป็นองค์กรต้นแบบแห่งความดีงาม ไม่มีสิ่งใดต้องลังเลใจ ไม่มีความเป็นห่วงใยในสถานะหลังจากนั้นเลย การตัดสินใจลาออกจากตำแหน่งผู้บริหารสูงสุดของคณะวิชาที่เกี่ยวข้องกับการสื่อสารมวลชน และลาออกจากตำแหน่งบรรณาธิการ ผู้พิมพ์ ผู้โฆษณา จึงเป็นเรื่องสำคัญที่รอไม่ได้

           

เพราะนี่คือการยืนยันเกียรติยศ ศักดิ์ศรีของคนข่าวที่ต้องแสดงความสุจริต ตรงไปตรงมา ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์เช่นใด หรืออนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร

           

ตำแหน่งบรรณาธิการ ผู้พิมพ์ ผู้โฆษณา เป็นตำแหน่งเฉพาะตัว เมื่อหนังสือพิมพ์สยามโพสต์ปิดตัวลงเมื่อราวต้นปี 2541 พร้อมกับคดีความจำนวนมาก ที่เป็นผลจากการพาดหัวข่าวชนิดฮาร์ทคอร์  ของหัวหน้าข่าว คุณอรุณ ลานเหลือ ในวัยชราแล้ว ยังต้องโหนรถเมล์ไปขึ้นศาลอย่างเดียวดายจนกระทั่งตัวตาย คดีจึงระงับไปด้วยความตายของจำเลย

           

ในงานศพคุณอรุณที่วัดตรีทศเทพ ผู้คนในแวดวงหนังสือพิมพ์และสื่อมวลชนจำนวนมาก รวมทั้งอดีตผู้บริหารสยามโพสต์ไปร่วมงานกันอย่างอบอุ่น คับคั่ง ภาพนั้นขัดแย้งอย่างสิ้นเชิง ในวันที่คนแก่คนหนึ่งเดินไปขึ้นศาลเพียงคนเดียว

           

แน่นอนว่า เมื่อจำเป็นต้องหยุดสถานะการเป็นพนักงาน แต่ไม่ได้หยุดความเป็นนักข่าว และการงานในอาชีพสื่อมวลชน  สำคัญที่สุดคือภาระหน้าที่บรรณาธิการ ผู้พิมพ์ ผู้โฆษณา ผมคิดถึงพี่อรุณ และพยายามเรียกร้องสิทธิอันชอบธรรมที่องค์กรต้องรับผิดชอบ แต่ได้รับการปฏิเสธ ด้วยอำนาจที่เหนือกว่า และเสียงที่ดังกว่า

           

ที่สุดผมต้องยอมรับการแสดงอำนาจบาตรใหญ่ของเขา และคาดหมายว่าในวันหนึ่งความไม่รับผิดชอบเช่นที่เคยเกิดขึ้นกับพี่อรุณ จะต้องเกิดขึ้นอีก ซึ่งก็ไม่ได้ผิดจากความคาดหมาย

           

นี่ไม่ใช่กรณีแรกที่เกิดปัญหากับคนข่าว ที่อยู่ในตำแหน่งบรรณาธิการ ผู้พิมพ์ ผู้โฆษณา

           

แต่เคยเกิดขึ้นกับอดีตบรรณาธิการ ผู้พิมพ์ ผู้โฆษณา หนังสือพิมพ์บ้านเมือง และแนวหน้า แตกต่างก็เพียงบรรณาธิการทั้งสองท่านนั้น ใช้แง่มุมของกฎหมาย ที่ตำแหน่งนี้เป็นเรื่องเฉพาะตัว ถ้าไม่ลาออก ก็ไม่มีผลในการเปลี่ยนแปลงบรรณาธิการคนใหม่ เป็นเรื่องการใช้เงื่อนไขตำแหน่งต่อรองกับเจ้าของกิจการ

           

ราว 16 ปีแล้ว ที่ผมต้องขึ้นๆลงๆที่ศาล ในขณะที่ยังมีหน้าที่การงานประจำที่ต้องรับผิดชอบเต็มมือ บางครั้งเกิดเรื่องตลกที่รันทดยิ่ง เมื่อกลับจากไปศาล กลับมีคำถามว่า “ไปไหนมา”

           

จนถึงวันนี้ ผมยังคงไปศาลคล้ายยังเป็นพนักงานคนหนึ่งไม่เปลี่ยนแปลง ครั้งสุดท้ายที่ศาลอาญา ภายใต้การจองจำ และมือที่ถูกใส่ไว้ด้วยกุญแจมือ เหมือนเป็นอาชญากรสำคัญ อิสรภาพสิ้นสุดยาวนาน 7 ชั่วโมง ระหว่างรอประกันตัว

           

ในห้องขังใต้ถุนศาล ตลอดแนวอาคารศาลอาญารัชดา ที่ควบคุมตัวโดยไม่แยกแยะว่าเป็นจำเลย หรือผู้ต้องหาคดีประเภทใด แยกไว้ด้วยกรงขัง 3 กรง  กรงหนึ่งคือผู้ต้องขังหญิง อีก 2 กรง คือห้องผู้ต้องขังชาย คนเก่าคดีเก่า และห้องคนใหม่คดีทั่วไป คนเก่าคดีเก่า คือจำเลยหรือนักโทษที่ถูกเบิกตัวจากเรือนจำมาขึ้นศาล

           

ห้องคนใหม่ คดีทั่วไป คือจำเลยที่เพิ่งถูกฟ้อง และนำตัวมาศาลในนัดแรก ผมอยู่ในห้องนี้

           

นานหลายชั่วโมงในสถานะเช่นนั้น ถูกยึดมือถือ เงิน แม้หนังสือสักเล่มก็ไม่สามารถพกพาเข้าไปในกรงขังได้

           

ผมยินดีที่จะต่อสู้คดีหากทำหน้าที่อย่างสุจริต ตรงไปตรงมาแล้วถูกฟ้อง นานแค่ไหนก็จะยืนหยัดต่อสู้  แต่หากเป็นความขัดแย้งเรื่องผลประโยชน์ส่วนตัว แล้วถูกลากดึงตัวเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย ด้วยความไม่รับผิดชอบใดๆทั้งสิ้น แม้เพียงนาทีก็นานเกินไป

(หนังสือพิมพ์ลานนาโพสต์  ฉบับที่ 1086 วันที่ 8 - 14 กรกฎาคม  2559)