หัวโขน ไม่ใช่หัวหมา

จำนวนผู้เข้าชม

ไม่มีอำนาจ ไม่มีเงินเดือน มีแต่ได้ชื่อว่าเป็นกรรมการหรือสมาชิกองค์กรระดับชาติ ระดังจังหวัด เท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะโยนกระดูกชิ้นใหญ่ให้สุนัขรุมแทะ  แลกกับการเข้าไปมีส่วนร่วมในองค์กรนั้น ตัวอย่างจากสภาที่ปรึกษาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติที่ถูก คสช.สั่งยุติบทบาท และจะล่มสลายไปในที่สุดก็มาจากความกระหายอยากได้ใคร่ดี  จนซื้อเสียงกันเป็นเงินหลายสิบล้าน ฟ้องร้องเป็นคดีความในศาลมากมาย นี่คือความเลวร้ายของระบบอุปถัมภ์ในสังคมไทย

            “ใช่ครับพี่  ดีครับท่าน  เหมาะสมครับนาย”

            ดูจะเป็นถ้อยคำที่พบบ่อยมากในสังคมไทย สังคมที่ดูจะมีความเท่าเทียมกันในเรื่องของการแสดงความคิดเห็น แต่สุดท้ายก็ยังติดกับกับระบบศักดินา ที่ยังมีการแบ่งแยกคนเป็นชนชั้นตามฐานันดรเจ้าขุนมูลนาย ดังนั้นจึงไม่น่าใจแปลกใจที่คนธรรมดาทั่วไปก็อยากจะมียศถาบรรดาศักดิ์ คำนำหน้าชื่อบอกตำแหน่งหัวโขน ไม่ว่าจะเพื่อต้องการชื่อเสียง หรือได้มาเพื่อการแสวงหาผลประโยชน์ ไม่ว่าจะทั้งทางตรงหรือทางอ้อม

            จะว่าไปแล้วการรวมตัวเพื่อก่อตั้งเป็นสมาคม ชมรม มูลนิธิ กลุ่ม หรืออะไรก็ตาม แต่แรกเริ่มเดิมทีล้วนแล้วแต่มีวัตถุประสงค์เพื่อเสริมสร้างความเข้มแข็ง การช่วยเหลือซึ่งกันและกัน และพัฒนาวิชาชีพ วิชาการ เพื่อให้เหล่าสมาชิกได้ประโยชน์ ต่อยอดนำไปใช้ได้ ดังนั้น คนที่จะมาเป็นผู้นำต้องมี “จิตอาสา” ที่จะกระทำเพื่อส่วนองค์กรสมาชิก

            แม้แต่ในองค์กรสื่อที่รวมตัวกันเพื่อเป็นองค์กรอิสระระดับประเทศ เพื่อตรวจสอบจริยธรรม จรรยาบรรณวิชาชีพกันเอง โดยไม่ได้มีงบประมาณจากรัฐบาลสนับสนุน ไม่ได้มีเงินประจำตำแหน่งใดๆ ยังมีการล็อบบี้เพื่อให้ได้มาซึ่งคะแนนเสียงเพื่อเข้าสู่ตำแหน่งกรรมการองค์กร ล็อบบี้อย่างไม่อายฟ้าอายดินเพราะเขาเหล่านั้นรู้ว่าบทบาทความเป็นสื่อสามารถนำไปใช้ในการหาผลประโยชน์ได้ไม่ยาก

            ปรากฎการณ์นี้เป็นปรากฏการณ์ร่วมที่เกิดทั่วประเทศ ทั่วโลก ไม่เว้นแม้แต่ลำปาง

            ลำปาง เมืองที่ไม่หมุนไปตามกาลเวลา 1 ใน 12 เมืองต้องห้าม...พลาด ที่การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทยเปิดแคมเปญท่องเที่ยว คัดสรร 12 เมืองทางเลือก จาก 5 ภูมิภาคทั่วประเทศ โดยนำจุดเด่นของจังหวัดต่างๆอีกหลายจังหวัดที่คนไทยยังไม่เคยรับรู้ หรือไม่เคยรู้ว่ามีอะไรที่น่าสนใจ โดยอาจถูกมองข้าม แต่แท้จริงเป็นเมืองที่มีศักยภาพ ไม่แพ้จังหวัดท่องเที่ยวที่เป็นที่รู้จักกันแพร่หลาย

            ปีที่ผ่านมารวมถึงปีนี้จังหวัดลำปางจึงโหมกิจกรรม อีเวนท์ท่องเที่ยวมากมาย ทั้งที่กิจกรรมทั้งหลายก็มีอยู่ในปฏิทินท่องเที่ยวประจำปีอยู่แล้ว แต่พอมีธีมท่องเที่ยวนี้ขึ้นมา มีงบประมาณสนับสนุนเพิ่มขึ้น องค์กรที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวกลับกระตือรือร้นขึ้นมาฉับพลันทั้งที่กิจกรรมส่วนใหญ่ก็ไม่ต่างจากปีที่ผ่านๆมา

            ที่ผ่านมาใครๆต่างก็มองว่าลำปางเป็นทางผ่าน ทั้งที่แหล่งท่องเที่ยว กิน ช๊อป ชิล มีครบทุกมิติ มีศักยภาพไม่ด้อยกว่าจังหวัดได้ แต่เหตุใดลำปางจึงไม่หมุนไปตามกาลเวลา เคยมีงานท่องเที่ยวงบ 15 ล้าน แต่กลับมีเวลาประชาสัมพันธ์งานให้เพื่อนบ้านจังหวัดลำปางรู้ว่าเราได้จัดงานใหญ่ 3 วัน 3 คืน ยังไม่สามารถทำได้ งบประมาณมากมาย กลับกลายเป็นงานระดับอำเภอ เพราะคนในจังหวัดลำปางเองก็ไม่รู้ แต่งบประมาณถูกสลายใช้ไปอย่างว่องไว และอีกหลายๆงานที่ลำปางจัดกันเอง ดูกันเอง ทั้งที่การท่องเที่ยวควรจะดึงดูดนักท่องเที่ยวต่างถิ่นให้มาเยือนลำปางถิ่นไก่ขาว  มากกว่าจะเป็นการจัดงานเพื่อใช้งบประมาณให้หมดๆไป ดังนั้น คนที่ควรจะมายึดหัวหาดตำแหน่งองค์กรด้านการท่องเที่ยวคงต้องขับเคลื่อนกิจกรรม มากกว่าเคลื่อนย้ายงบประมาณหายเข้ากลีบเมฆ

            ตำแหน่งนายกสมาคม ประธานชมรม ผู้นำกลุ่มแกนอะไรก็ตามล้วนแล้วแต่ต้องการผู้ที่อาสามาทำเพื่อประโยชน์สังคมส่วนรวม เพื่อขับเคลื่อนจังหวัดให้พัฒนา วันพรุ่งนี้ของลำปางควรต้องดีกว่าวันวานที่ผ่านมา แต่หากต้องการตำแหน่งหัวโขนเพื่อหาผลประโยชน์จริง ก็ถือว่าเป็น “กรรม”ของลำปาง ที่หลายคนมาหาประโยชน์จากตำแหน่งหัวโขน งบประมาณจัดงานให้ออกมาดี บอกไม่มี มีงบน้อย แต่งบสังสรรค์ กินเที่ยวกลับมี แต่พอถึงเวลารายงานงบดุล กลับแจ้งว่า “ขาดทุน”

            หลายคนเฉยชากับปรากฎการณ์ร่วมเช่นนี้

            แต่ แร็ค ลานนา ก็ยังยืนยังว่า หากเรามองว่าเรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องปกติจนเราชินชา เฉยชากับการให้หน้าที่ ตำแหน่งการงาน บทบาททางสังคมเพื่อหาผลประโยชน์ส่วนตัว เราก็ต้องยอมรับให้ได้ว่าที่ประเทศไทยยังวนเวียนอยู่ในวงจรเดิมนั้น นั่นก็เพราะตัวเราเอง

           (หนังสือพิมพ์ลานนาโพสต์ ฉบับที่ 1121 วันที่ 17-23 มีนาคม 2560)