รถยนต์ของพวกเราถูกพัฒนารุดหน้าไปมากเมื่อเทียบกับช่วงเวลา 30 ถึง 40 ปี ที่ผ่านมา ภาระที่เจ้าของรถต้องปฏิบัติในการดูแล ถูกลดลงไปจนแทบไม่เหลือแล้วครับ สำหรับผู้ที่มีความรู้เรื่องรถ ต้องการดูแลรถให้ดีที่สุด จะเหลือโอกาสที่จะปฏิบัติต่อรถ "เป็นพิเศษ" น้อยมาก ทางเลือกหนึ่งที่พอทำได้ก็คือ หาน้ำมันหล่อลื่นหรือเรียกกันในชื่อที่คุ้นกว่าว่า น้ำมันเครื่อง มาใช้ ซึ่งก็อาจจะมีอุปสรรคอยู่บ้าง หากรถยังอยู่ในระยะประกันคุณภาพ เพราะต้องใช้น้ำมันเครื่องที่ศูนย์บริการอย่างเป็นทางการเลือกใช้ บางรายก็อุตส่าห์ใช้ความพยายาม หาน้ำมันเครื่องที่คิดว่าคุณภาพสูงกว่า แล้วไปขอสิทธิ์พิเศษใช้แทนของศูนย์บริการ
ในความเห็นส่วนตัวของผม มีปัญหาอยู่บางประการครับ ประการแรก ถ้าการเปลี่ยนน้ำมันเครื่อง ไม่ได้รวมอยู่กับการบริการฟรีของศูนย์ หมายความว่าศูนย์จะมีกำไรจากการจำหน่ายน้ำมันเครื่องด้วย ซึ่งเป็นปกตินะครับ จึงไม่น่าจะมีศูนย์ไหน ยินดีให้ลูกค้านำ "น้ำมันเครื่องที่ชอบ" มาเอง ถ้าจะให้มีความยุติธรรม ศูนย์น่าจะมีสิทธิ์ขอเก็บค่าบริการพิเศษ ชดเชยกำไรที่ต้องขาดไป
ซึ่งผมว่าปฏิบัติได้ยากมาก เพราะแทบจะหาลูกค้าที่คิดแบบตรรกะและยอมรับ ไม่ได้เลย วิธีคิดของลูกค้าชาวไทยยุคนี้ก็คือ "ถ้าฉันต้องจ่าย น้อยแค่ไหนก็ยังมากเกินไป และถ้าฉันเป็นฝ่ายได้ มากแค่ไหนก็ยังน้อยเกินไป" ที่จริงการขอค่าชดเชยกำไรทำนองนี้ ก็เป็นที่รู้จักและยอมรับกันในวงกว้างในบางธุรกิจครับ เช่น "ค่าเปิดขวด" ในร้านอาหารหรือสถานบริการกรณีที่ลูกค้านำเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอลมาเอง
ประการที่สอง กรณีที่ต่อรองเป็นผลสำเร็จ ก็ไม่ได้หมายความว่า น้ำมันเครื่องที่เราลงทุนลงแรงไปหามา และนำมามอบให้ จะเข้าไปอยู่ในเครื่องยนต์ของเรานะครับ ถ้าเป็นรุ่นที่รู้จักกันทั่วไปว่าราคาสูง ก็อาจจะถูกแลกเปลี่ยนโดยช่างหรือใครก็ตาม เพื่อนำน้ำมันเครื่องของเราไปทำกำไร
ในส่วนที่ผมเขียนมา สัปดาห์นี้ ยังไม่เกี่ยวข้องกับชื่อเรื่องนะครับ ผู้ที่สนใจรถและข่าวสารในวงการรถยนต์ทั้งในและต่างประเทศ จะคุ้นเคยกับความสัมพันธ์ ระหว่างแบรนด์รถยนต์และแบรนด์น้ำมันหล่อลื่น ที่ดูเหมือนจะเป็นคู่ที่ต้องอยู่ด้วยกันเสมอ บางคู่ก็อยู่ด้วยกันเป็น 10 ปี บางคู่อยู่ไม่ยืด แค่ 3-4 ปีก็มี ไม่มีอะไรมากไปกว่าเหตุผลทางการตลาดครับ แต่พวกเราผู้ใช้รถ จะถูก "ล้างสมอง" ให้ซึมซาบ ว่าน้ำมันเครื่องแบรนด์นี้เท่านั้น ที่คู่ควรกับรถคุณภาพสูงแบรนด์นี้
มาเข้าเรื่องกันสัปดาห์หน้าครับในความเห็นส่วนตัวของผม มีปัญหาอยู่บางประการครับ ประการแรก ถ้าการเปลี่ยนน้ำมันเครื่อง ไม่ได้รวมอยู่กับการบริการฟรีของศูนย์ หมายความว่าศูนย์จะมีกำไรจากการจำหน่ายน้ำมันเครื่องด้วย ซึ่งเป็นปกตินะครับ จึงไม่น่าจะมีศูนย์ไหน ยินดีให้ลูกค้านำ "น้ำมันเครื่องที่ชอบ" มาเอง ถ้าจะให้มีความยุติธรรม ศูนย์น่าจะมีสิทธิ์ขอเก็บค่าบริการพิเศษ ชดเชยกำไรที่ต้องขาดไป
ซึ่งผมว่าปฏิบัติได้ยากมาก เพราะแทบจะหาลูกค้าที่คิดแบบตรรกะและยอมรับ ไม่ได้เลย วิธีคิดของลูกค้าชาวไทยยุคนี้ก็คือ "ถ้าฉันต้องจ่าย น้อยแค่ไหนก็ยังมากเกินไป และถ้าฉันเป็นฝ่ายได้ มากแค่ไหนก็ยังน้อยเกินไป" ที่จริงการขอค่าชดเชยกำไรทำนองนี้ ก็เป็นที่รู้จักและยอมรับกันในวงกว้างในบางธุรกิจครับ เช่น "ค่าเปิดขวด" ในร้านอาหารหรือสถานบริการกรณีที่ลูกค้านำเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอลมาเอง
ประการที่สอง กรณีที่ต่อรองเป็นผลสำเร็จ ก็ไม่ได้หมายความว่า น้ำมันเครื่องที่เราลงทุนลงแรงไปหามา และนำมามอบให้ จะเข้าไปอยู่ในเครื่องยนต์ของเรานะครับ ถ้าเป็นรุ่นที่รู้จักกันทั่วไปว่าราคาสูง ก็อาจจะถูกแลกเปลี่ยนโดยช่างหรือใครก็ตาม เพื่อนำน้ำมันเครื่องของเราไปทำกำไร
ในส่วนที่ผมเขียนมา สัปดาห์นี้ ยังไม่เกี่ยวข้องกับชื่อเรื่องนะครับ ผู้ที่สนใจรถและข่าวสารในวงการรถยนต์ทั้งในและต่างประเทศ จะคุ้นเคยกับความสัมพันธ์ ระหว่างแบรนด์รถยนต์และแบรนด์น้ำมันหล่อลื่น ที่ดูเหมือนจะเป็นคู่ที่ต้องอยู่ด้วยกันเสมอ บางคู่ก็อยู่ด้วยกันเป็น 10 ปี บางคู่อยู่ไม่ยืด แค่ 3-4 ปีก็มี ไม่มีอะไรมากไปกว่าเหตุผลทางการตลาดครับ แต่พวกเราผู้ใช้รถ จะถูก "ล้างสมอง" ให้ซึมซาบ ว่าน้ำมันเครื่องแบรนด์นี้เท่านั้น ที่คู่ควรกับรถคุณภาพสูงแบรนด์นี้
(หนังสือพิมพ์ลานนาโพสต์ ฉบับที่ 1061 วันที่ 8 - 14 มกราคม 2559)
