ปาโป่ง ปาเป้า แห่งปี งานฤดูหนาวของดีมีอยู่(แต่น้อย)

จำนวนผู้เข้าชม

ไม่ได้เป็นคนแถวนี้ แต่ก็มีภาพจำความเป็นงานฤดูหนาวเมืองลำปางพอที่จะบอกกล่าว เล่าสู่กันได้ ถึงความเปลี่ยนแปลง ความไม่เปลี่ยนแปลงของงานที่เรียกว่าเป็นงานปี จัดต่อเนื่องมาหลายสิบปีแล้ว คนที่เกิด โตมากับลำปาง อาจบอกได้ว่ามันก็เป็นแบบนี้มาหลายปีดีดัก มีโซนขายของ ทั้งของใช้ ของกินแบบบ้านๆ และก็มีโซนหน่วยราชการ ที่ไม่ต้องอธิบายก็รู้ว่าเป็นราชการ

เวทีคอนเสิร์ตที่มีนักร้องคิวทองมาเยือนลำปาง สร้างความสุขสนุกสนานจนเกือบถึงคืนสุดท้าย ก็สงบด้วยดี แต่จะสุดท้ายก็กลายเป็นข่าวดัง เมื่อโจ๋เมืองรถม้าตีรุมตีนใส่กันกลางเวทีคอนเสิร์ต ปู พงษ์สิทธิ์ คัมภีร์ เอ้า...ลำปางก็มีเรื่องดังกันตั้งแต่ต้นปี  หวังว่าหลังจากนี้เราจะดังกันเรื่องอื่นบ้าง

ในสามโซนหลักๆ โซนร้านค้า ขายเสื้อผ้า กระเป๋า เครื่องหนัง ของใช้สารพัดสารพัน โซนหน่วยงานรัฐ และโซนปาเป้า ปาโป่ง ไม่มีโซนไหน หนาแน่น อบอุ่น คับคั่ง ได้ตังค์มากไปกว่าโซนปาเป้า ปาโป่งอีกแล้ว 

และด้วยวิธีเชิญชวน ด้วยสาวนุ่งสั้น ทั้งสาธิตให้ดู เชิญชวน พูดจนเหมือนต้องมนต์ ถูกสะกดจิตว่า การปาเป้า ปาโป่ง รวมทั้งบิงโกนั้น ไม่ยาก จะได้ตุ๊กตาตัวโตมาได้ง่ายๆ แมงเม่าก็เลยบินเข้ากองไฟกันไม่ขาดสาย

ความจริงตุ๊กตาตัวโตๆที่ร้านปาเป้า ปาโป่ง ห้อยไว้ล่อตา ล่อใจลูกค้านั้น เขาซื้อเหมาโหลมาราคาถูกๆ ส่วนใหญ่จากโรงงานผลิตแถวจังหวัดราชบุรี เป็นตุ๊กตาเกรดc ที่ไม่ค่อยเห็นขายตามร้านขายตุ๊กตาทั่วไป นอกจากเอามาใช้ในร้านประเภทนี้

ต้นทุนของร้านปาเป้า ปาโป่ง นอกจากจ่ายให้กับเจ้าของคาราวานที่ประมูลงานได้แล้ว เรียกว่าต่ำมาก แต่ได้กำไรสูง ประมาณการจากจำนวนลูกค้า เวลาที่ใช้ในการปาเป้า ปาโป่ง แล้วเรียกลูกค้าใหม่เข้ามา น่าจะมีหลายหมื่นขึ้น เฉลี่ยอาจจะสูงกว่าผัดไทย 20 ขนมเบื้องสีสันจิ๊ดจ๊าด น้ำหวานแดงจัด ส้มจัด เขียวจัดด้วยสีผสมอาหาร ที่นานๆอาจจะปล่อยของได้สักชิ้นหนึ่ง

เมื่อร้านปาเป้า ปาโป่ง เป็นแหล่งรายได้หลัก ที่แทบจะเลี้ยงได้ทั้งงาน ก็ต้องยกให้เขาเป็นเจ้าของงานไป

ส่วนกลุ่มที่น่าจะเป็นหน้าตา เป็นตา เป็นเจ้าของงานตัวจริง คือหน่วยงานรัฐ หน่วยราชการในปีที่ผ่านๆมา นอกจาก ปตท. ปูน โรงไฟฟ้าแม่เมาะ  ที่ดูเอาจริง เอาจังในพื้นที่ สามารถเรียกแขกได้พอสมควร แล้ว ปีนี้ โซนหน่วยงานรัฐ โซนอำเภอ ก็ยังเงียบเหงา เศร้าซึม เหมือนเช่นเคย นานๆ จะมีคนเดินหลงเข้าไปสักคน

แน่นอนว่า มิใช่สินค้าในชุมชน หรือผลิตภัณฑ์ จะขายไม่ได้ หรือขี้เหร่กว่าสินค้าโซนชาวบ้าน แต่การจัดดิสเพลย์ หรือวิธีการเชิญชวนผู้คนไม่มี ปล่อยให้เป็นไปตามวิถีธรรมชาติ หรือว่ากันไปตามมีตามเกิด ความสนใจ รายได้ก็เลยตามมีตามเกิดไปด้วย

ที่น่ายินดีในโซนหน่วยราชการปีนี้ ก็คือ การจัดระเบียบร้านค้า ที่จัดแสดงงานท้องถิ่นเป็นกลุ่มก้อน และมีระเบียบเรียบร้อยมากขึ้น

ถ้าเราคิดว่า งานฤดูหนาว คืองานประจำปี ที่ก็ต้องจัดกันไปตามหน้าที่ ให้มีคนมาประมูลงาน แล้วก็ไปบริหารจัดการเรียกเงินคืนกันเอง ด้วยวิธีการเปิดร้านปาเป้า ปาโป่ง เก็บภาษีเถื่อนริมถนน ด้วยคนที่ไม่มีอำนาจหน้าที่ในการรับฝากและเรียกเงินค่าจอดบนถนนหลวง ก็ทำกันไปไม่ต้องคิดอะไรมาก

แต่ถ้าเห็นว่า งานฤดูหนาว ควรเป็นงานที่แสดงคุณค่าของความเป็นลำปางบ้าง ปีหน้าก็ควรคิดใหม่ว่าจะเปลี่ยนภาพจำปาเป้า ปาโป่งนี้อย่างไร