เมื่อการตลาดเปลี๋ยนไป๋

จำนวนผู้เข้าชม

เมื่อถึงวันที่ต้องเปลี่ยนแปลงแบบปฏิเสธไม่ได้อีกแล้ว เหมือนลูกโป่งที่ลอยเข้าใกล้แนวรั้วลวดหนามฉันใด เมื่อลมกระพือเข้าถึงจุดแตะผิวลวดก็แตก “โป๊ะ” ฉันนั้น เหมือนบรรยากาศของการตลาดยุคนี้ ที่คนทั่วโลกมากกว่า 50 -70% จับจ่ายเงินผ่านระบบออนไลน์มาได้ระยะหลายปี เรื่อยมาจนถึงจุดที่ผู้ขายต้องเปลี่ยนตัวเองให้ไปแตะขอบการตลาดทางอากาศ หรือโลกออนไลน์ไปเสียทุกกลุ่ม ไม่เว้นแม้แต่ธุรกิจ “ขายผัก ขายปลา”

เพียงเพราะว่าผู้ซื้อมีอยู่มากมายที่พร้อมจะจ่าย มองเห็นผู้ขายในตลาดอากาศ ผ่านตัวหนังสือ วีดีโอ รูปภาพ ที่ประกาศไปในโลกออนไลน์ว่า ฉันกำลังขายอะไร ที่ไหน ขายเมื่อไหร่ อย่างไร ทำไมขายสิ่งนี้ ทำไมไม่ขายสิ่งนั้น แล้วถ้าเราชอบพอกัน ก็จ่ายเงินผ่านธนาคารออนไลน์ มีแม้กระทั่งเอามือถือมาจ่อคิวอาร์โค้ด รหัสการเข้าถึงช่องทางออนไลน์นั้น

หากใครยังนอน อยู่บ้านและบอกว่า ฉันไม่สนใจ ก็อาจจะทำได้ แต่โอกาสจะเติบโตทางการค้าขายก็อาจจะช้าและโดนตัดหน้าไปแบบระยะเผาขน เช่น ชาวนาที่รอสีข้าวแล้วถึงจะเอาไปขาย (หรือเข้าโครงการจำนำข้าว) กับชาวนาที่ประกาศขายข้าวตั้งแต่ดำนา แล้วเดินชมทุ่ง ถ่ายวีดีโอลงเฟซบุ๊ค ถ่ายภาพอวดชาวเน็ตว่า ปีนี้ข้าวงาม ออกรวงสวย ใครอยากกินข้าวดีๆ รีบจอง..จ่ายมัดจำล่วงหน้า หรือถ้าใจดีโอนมาไว้รอ เก็บเกี่ยวแล้ว จะส่งไปถึงบ้าน ทีละ 10 กก.  แจกเบอร์โทรในโซเชียล ฝากลูกหลานลงประกาศออนไลน์ แล้ว แนบเบอร์โทรเอาไว้เบ็ดเสร็จ

แบบนี้ใครมีโอกาสมากกว่ากัน

แม้แต่ห้างใหญ่ที่ว่าแน่ แต่ก็ต้องมาตกม้าตายถ้ามีช่องทางขายออนไลน์ไม่พอจะตอบโจทย์ความต้องการของผู้ซื้อ เพราะทุกวันนี้คนแทบจะไม่เดินห้างเพื่อหาซื้อของ แต่เดินห้างเพื่อไปเดินเล่นตากแอร์สบายใจ ซะมากกว่า

ห้างใหญ่ในบ้านเราก็กระทบ ส่วนห้างท้องถิ่นที่ไม่มีลูกค้าเหนียวแน่นพอก็ อาจจะต้องรอวันแห้งเหี่ยว

ห้างที่เอาเปรียบคิดว่ารวยเลือกได้ ก็เตรียมตัวเลือกว่าจะตายหรือจะปรับตัว

เดียวนี้ยุคออนไลน์ แต่ก็ไม่วายที่จะนั่งขำๆ เมื่ออีกาดำเคยส่องคิวอาร์โค้ดของป้ายส่งเสริมการขาย “ผู้ว่าชวนชิม” มีสัญลักษณ์การันตีโดยผู้ว่าฯ กลับไปโผล่เป็นเว็บภาษาแขก  ช่างอับอายแทนเจ้าของร้าน สะท้อนไปถึง “ความจริงใจของการส่งเสริมตลาดออนไลน์” โครงการนั้น OMG กับโปรเจคกำมะลอ

(หนังสือพิมพ์ลานนาโพสต์ ฉบับที่ 1163 วันที่ 19 - 25 มกราคม 2561)