เดินงานปีนี้ เหมือนนั่งยานเวลาย้อนไปในปีก่อน และปีก่อนๆนั้น เพราะทั้งงานเต็มไปด้วยสีสันงานวัด ปาเป้า ทอยห่วง หาศักดิ์ศรีความเป็นงานประจำปีของลำปางได้ยากยิ่ง และยิ่งต้องค้นหากันหนักถ้าคิดจะพบของดีนครลำปาง
ชื่องานรื่นเริงฤดูหนาวและของดีนครลำปาง ชื่อชั้นต้องจัดว่าเทียบเท่างานกาชาดในบางกอก ซึ่งเรียกว่าเป็นงานที่ดูดี มีชาติตระกูล เป็นที่เชิดหน้าชูตาของคนในจังหวัด แต่หากได้ไปสัมผัสของจริงจะพบว่านี่เป็นงานวัดซ่อนรูปแท้ๆ แต่ก็พอได้บรรยากาศชิลล์ ชิลล์ยามหนาวเหน็บ
สมัยก่อนคนลำปางรองานประจำปีอย่างงานฤดูหนาวและกาชาด ที่จัดเพียงปีละครั้ง หรือเรียกอย่างเป็นทางการว่า “งานรื่นเริงฤดูหนาวและของดีนครลำปาง” แต่มาช่วงระยะหลังดูเหมือนว่าคนลำปางจะร้อง “ยี้”มากกว่าร้อง “เย้”
หากฟังจากชื่องานแล้ว ไม่ว่าคนลำปางหรือคนจังหวัดอื่นที่มาเยือนดินแดนลำปางคงคาดหวังที่จะเจอของดีนครลำปาง ของดีแต่ละอำเภอพร้อมสินค้าโอทอป “อย่างละลานตา” แต่พื้นที่ที่ใช้สำหรับจัดโชว์อยู่ของดีเมืองลำปางกลับอยู่ในหลืบมุมของสนามทั้งที่ของดีเมืองลำปาง โอทอป ของกินของใช้มีมากมาย หลายหน่วยที่งดออกร้านมาหลายปี อย่างมหาวิทยาลัย วิทยาลัย สถาบันการศึกษาต่างๆก็ไม่เห็นเงา
สมัยก่อนจำได้ว่าโรงเรียนประถมจะมีการรวมกลุ่มการศึกษามาออกร้าน ดังนั้นเราจะเห็นเด็กนักเรียนมาผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันมาช่วยกันออกร้าน ผู้ใหญ่ที่มาเที่ยวงานก็จะไปอุดหนุนอาหาร ขนมที่เด็กนักเรียนทำมาขาย เด็กตัวน้อยก็จะเกิดความภูมิใจที่ได้ทำงานหารายได้เข้าส่วนรวมได้ แต่มาวันนี้ภาพเหล่านี้หายไปแล้ว และไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เห็นอีกหรือไม่
เพราะภาพที่เห็นบรรยากาศงานในปีนี้ ก็มาในบรรยากาศเงียบหงอยกว่าเดิมเพราะ ไม่มีมัจฉากาชาดที่คนลำปางมักจะซื้อตั๋วจับมัจฉากาชาดเพื่อเอาเงินเข้ากาชาดลำปางไม่จับเพื่อหวังรางวัล แต่ที่ดูจะเพิ่มเติมนั่นคืองานมหกรรมลูกชิ้นปิ้ง ผัดไทย ไก่ย่าง ขนมเบื้อง ขนมไทย เกาลัดที่มากมาย และคาราวานสินค้าที่เหมาพื้นที่จาก “เฮีย” และดูเหมือนว่า “เฮีย”คนนี้จะเหมาพื้นที่จอดรถบนถนนสาธารณะด้วย เพราะทันที่ที่รถยนต์ รถมอเตอร์ไซด์ไปจอด ก็จะมีคนมาเก็บ “ค่าจอดรถ” ในอัตราคันละ 10-30 บาท แถมในบัตรจอดรถระบุด้วยว่า กรณีสูญหายไม่รับผิดชอบใดๆทั้งสิ้น พอสอบถามคนเก็บเงินว่านี่ถนนข้างทางเก็บค่าจอดด้วยเหรอ ก็ได้คำตอบว่า “เก็บให้เฮีย” คำนวณคร่าวๆเฉพาะค่าจอดรถวันนึงไม่น่าจะต่ำกว่า 5 หมื่นบาท แล้วตลอดงาน 10 วัน “ค่าจอดรถบนถนนสาธารณะ” ไปเข้ากระเป๋า “เฮีย” ที่ไหนก็ไม่ทราบ
แต่ที่ขาดไม่ได้ คือ ปาโป่ง ปาเป้า ปากระป๋อง ทอยห่วง ยิงปืน สลากแลกตุ๊กตา ที่ปีนี้มีมาก กระจายตัวอยู่ 3 จุด รอบสนามฟุตบอล ซึ่งแต่ละจุดก็จะมีสองฝั่งถนนจุดละเกือบ 20 ร้านได้ ทั้งที่ปาเป้า ปาโป่ง สลากทั้งหลายนี้ ถือว่าเป็นการพนันประเภท 2 จัดในสถานที่ราชการได้แต่ต้องมีการขออนุญาตเจ้าที่ก่อน
จำได้ว่า หลายปีก่อนเคยมีข่าว “ผู้ว่าราชการจังหวัดชลบุรีกำชับ 11 นายอำเภอจังหวัดชลบุรี ห้ามผู้ประกอบการทุกรายที่เข้ามาขอยืมสถานที่ราชการจัดกิจกรรม ห้ามแอบแฝงจัดการพนันทุกประเภท ไม่ว่าจะเป็นปาเป้า ปาลูกโป่ง ปากระป๋อง ทอยห่วง ฯลฯ เป็นที่ทำลายเด็กและเยาวชนของชาติในอนาคต เพราะประชาชนร้องเรียนเข้ามาว่ามีการลักลอบเปิดให้มีการพนันประเภท 2 ทำให้ผู้ปกครองเสียทรัพย์สินไปกับบุตรหลานนำไปใช้จ่ายผิดประเภท ถ้าพบที่ไหนจัดให้มีการลักลอบเล่นการพนันดังกล่าว ก็ให้ตำรวจภูธรอำเภอนั้นจัดการกวาดล้างจับกุม และดำเนินคดีอย่างจริงจัง หากตนพบว่าตำรวจหรือนายอำเภอปล่อยละเลย หรือสมรู้ร่วมคิด รับส่วยปล่อยให้มีการพนันประเภทนี้ในพื้นที่ นายอำเภอจะต้องรับผิดชอบ ถูกเอาผิดทางวินัยอย่างร้ายแรงอีกด้วย” น่าเสียดายที่จังหวัดลำปางไม่มีนโยบายเช่นนี้
แต่ในกรณีของลำปางในปีนี้ก็เหมือนทุกๆปีที่การพนันประเภท 2 จะทำเงินเข้ากระเป๋าได้อย่างสะดวก เพราะบางคนถือว่าเป็นการละเล่นมากกว่าจะเป็นการพนัน ทั้งที่รู้ว่าลูกดอกที่ใช้ปาเป้ามีการถ่วงน้ำหนักที่หาง ทำให้เสียสมดุล ฉะนั้นคนที่จะเล่นต้องรู้ทันถึงจะได้ตุ๊กตาเกรดต่ำมาครอบครอง
หรือสลากเสี่ยงโชคที่ดูง่ายๆแค่หยิบสลาก 3 เบอร์ 10 บาท 8 เบอร์ 20 บาท เรามาสมมุติกันง่ายๆสลากแผงหนึ่งมีประมาณ 1,000 เบอร์ จับสลากหนึ่งเบอร์ ราคา 3 บาท แผงหนึ่งสามารถทำเงินได้ราวๆ 3,000 บาท เมื่อเทียบกับตุ๊กตาหลากหลายขนาดที่แขวนล่อหน้าล่อบางคนหมดไปหลายร้อย ยังไม่ได้ตุ๊กตาซักตัว เห็นเด็กน้อยควักเงิน 10 บาท สุ่มหยิบสลากด้วยลุ้นรางวัลด้วยความหวังที่อยากจะได้ตุ๊กตาซักตัว หรือหลายคนที่ไปเล่นเกมเพื่อความสนุก แต่ทุกครั้งที่พลาดไปจิตวิญญาณสีดำมักจะบอกว่า อีกซักเกมเผื่อ “จะ”ได้ จนหมดไปหลายบาท
เท่าที่เห็นตุ๊กตาคุณภาพดีๆตัวใหญ่ที่แขวนโชว์ล่อหน้าล่อตาไม่เห็นจะมีใครได้ไปเชยชม ส่วนมากก็ได้แต่ตุ๊กตายัดเศษผ้าตกเกรดซื้อขาย
ขืนเป็นแบบนี้ปีหน้า เปลี่ยนชื่อเป็น มหกรรมปาโป่ง ทอยห่วงจังหวัดลำปางน่าจะดี
ให้ชัดเจนกันไป ไม่ต้องซ่อนงานวัดไว้ในงานกาชาดอีก
